Zvicra, kampione botërore në “raclette”, por si zgjidhet fituesi

0
Shpërndaje lajmin

Pjata amtare zvicerane daton prej shekujsh në një kohë kur barinjtë e malit ngrohnin djathin e tyre në një zjarr të hapur dhe gërvishtnin pjesën e shkrirë për ta mbajtur atë.
Por, asnjëherë më parë prodhuesit, ekspertët dhe restorantet nuk janë bashkuar nën një çati për të përcaktuar se cilët djathë e bëjnë “rakletin” më të mirë në botë.
Gati 90 djathëra u vunë në provë këtë fundjavë në Morgins, një fshat në Wallis – rajoni jugperëndimor që konsiderohet shtëpia e “raclette”, shkruan The Local, transmeton albinfo.ch.
Veprimtaria treditore kulmoi të dielën me fituesit që u kurorëzuan kampion.
E lëmuar dhe kremoze
Në kuzhinën e bashkisë së fshatit, gjysmë rrotat e djathit piqen në skarë nën ngrohës elektrikë. Pjekja mund të zgjasë nga 30 sekonda e lart, në varësi të djathit.
Gatimi bëhet me sy, me një ndjenjë sesi shkrihet çdo djathë. Sapo të flluskojë – por pak para se të fillojë të skuqet – djathi i shkrirë gërvishtet në pjatë, më pas u shpërndahet anëtarëve të jurisë.
“Shija është në yndyrë”, tha vrapuesi Jean-Michel Dubosson, teksa gërvishtte një pjesë tjetër me pjesën e pasme të thikës së tij. “Është e rëndësishme të mos e ngrohni shumë shpejt”.
Ndërsa kuzhina është plot zhurmë, salla e shijimit është një vend i heshtjes nderuese. Gjyqtarët rrotullojnë djathin rreth pirunit përpara se ta shijojnë. Shumë prej tyre mbanin të zezë tradicionale me një shami të kuqe, megjithëse njëra kishte një kapelë “In raclette we trust”. Atmosfera është e relaksuar.
“Ne jemi duke kërkuar për një “raclette” që është kremoze, e lëmuar, ka një pamje të bukur, një ngjyrë të bukur”, tha Eddy Baillifard, i njohur si “papa i raclette” dhe një nga gjyqtarët suprem të raundit final të jurisë. “Dhe për sa i përket shijes, një teksturë e këndshme, pa fije, pa fije, pa çamçakëz.”
Gjyqtarët provojnë një maksimum prej 15 djathërash në një seancë – afërsisht aq sa dikush mund të përballojë përpara se ndjenja e shijes të arrijë majat, për të mos përmendur volumin. Mes “raclettes”, çaji i zi i nxehtë ose mollët e kuqe të prera në feta neutralizojnë qiellzën.
Gjyqtarët e renditin çdo djathë nga një në pesë në pamjen, strukturën, shijen dhe aromën dhe përshtypjen e përgjithshme.
Shoqëri e mirë
Të tri kategoritë janë “raclette” me qumësht të papërpunuar alpin (e hapur për djathërat e prodhuar në kullotat alpine midis 15 qershorit dhe 15 korrikut); “raclette” qumështi i papërpunuar; dhe djathëra të tjerë “raclette”.
Shumica e djathrave ishin nga Zvicra, dhe nëse jo atëherë nga Alpet fqinje franceze. Megjithatë, djathërat nga Belgjika, Kanadaja, Italia dhe Rumania ishin gjithashtu në garë.
Prodhuesit nga Britania, Japonia, Norvegjia, Suedia dhe Kirgistani janë të interesuar të vijnë herën tjetër. “Të jesh këtu duke përfaqësuar Rumaninë, është një gjë e madhe për ne”, tha Narcis Pintea, 34 vjeç, i cili e mësoi zanatin e tij në Zvicër përpara se të merrte aftësitë e tij në shtëpi.
Përveç konkurrencës, ai po shijonte mundësinë për të biseduar me djathëbërës të tjerë, si dhe me gjyqtarë për të përmirësuar shanset e tij në të ardhmen. Një qen gjigant i Shën Bernardit ruante te dera dhe jashtë disa mijëra entuziastë të raclette shijuan djathëra të shumtë të saposhkrirë nën tingujt e një ekipi kumbues lopate.
Një tezgaxhi kishte marrë 60 kilogramë djathë para se të mbaronte dreka. “Një ditë pa raclette është një ditë e humbur”, tha Baillifard. “Ka disa përbërës që e bëjnë raclette kaq të këndshme, por gjëja kryesore janë njerëzit me të cilët e ndani atë. Kur jeni në shoqëri të mirë, raclette është tashmë 80 për qind një sukses”.
Kampionët e djathit
Kampionati kishte tri kategori.
Alpage de Tanay, nga Wallis, fitoi kurorën më të diskutueshme për raclette me qumësht të papërpunuar alpin, një kategori e hapur vetëm për djathërat e bërë në kullotat alpine nga 15 qershori deri më 15 korrik.
Fromagerie Le Pont, gjithashtu nga Wallis, fitoi titullin për “raclette” më të mirë të qumështit të papërpunuar.
Fromagerie Seiler Selection nga Wyssmuller Maître Fromager, nga rajoni Obwalden në Zvicrën qendrore, mori kurorën e fundit për djathërat e tjerë “raclette”.
Një qen gjigant i Shën Bernardit ruante te dera dhe në çadrat e festivalit jashtë, të dashuruarit e raclette-s provonin djathëra të shumtë të saposhkrirë nën tingujt e një ekipi kumbues të ziles.
Më shumë se 30,000 rakleta iu shërbyen publikut, të shoqëruara nga katër tonë patate të ziera dhe gjashtë paleta me tranguj dhe qepë.
“Një ditë pa raclette është një ditë e humbur”, tha Baillifard.
“Ka disa përbërës që e bëjnë raclette kaq të këndshme, por gjëja kryesore janë njerëzit me të cilët e ndani atë. Kur jeni në shoqëri të mirë, raclette është tashmë 80 për qind një sukses”, shtoi ai.
 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *